مفهوم اینترنت اشیا در طول زمان تکامل یافته است. با این وجود، ایده اصلی آن را می توان در یک جمله خلاصه کرد: یک شبکه جهانی از موجودیتهای متصل بهم. در بیشتر موارد، این موجودیتهای نامتجانس، اشیاء (بعنوان مثال، انسانها و کامپیوترها، کتابها، ماشین ها، لوازم خانگی و مواد غذایی) یک همتای آدرس پذیر، مکان پذیر و قابل خواندن در اینترنت دارند. آنها میتوانند یک کانال ارتباطی را با دیگر موجودیتها ایجاد کرده و خدمات را در هر زمان، هر مکان و به هر روشی ارائه دهند و یا دریافت نمایند. بسیاری از تکنولوژیها بعنوان بلوکهای ساختمانی این الگوی جدید ارائه میگردند از جمله: شبکه های حسگر بی سیم (WSN ) وخدمات ابری، واسطهای ماشین به ماشین(M2M) و نظایر آن.

همچنین این الگو بسیاری از حوزه های مختلف را در بر می گیرد که میتوان به خودروسازی، بهداشت و درمان، تدارکات، مانیتورینگ محیطی و بسیاری از حوزه های دیگر اشاره کرد. اینترنت اشیا (IoT) یک فعال کننده برای هوش افزوده به بسیاری از مشخصه های دنیای مدرن مانند بیمارستان ها ، شهرها ، شبکه ها ، سازمان ها و ساختمان ها می باشد. امنیت و حفظ حریم خصوصی، برخی از مسائل عمده ای هستند که از کاربرد گسترده ی اینترنت اشیا جلوگیری می کنند.

با کاربرد بسیار زیاد اینترنت اشیا، روز به روز دستگاه های بیش تری به اینترنت متصل می شوند. هر روز ، این اشیا هوشمند به هدفی برای خطرات امنیت اطلاعات تبدیل می شوند ؛ IoT بسیار بیش تر از اینترنت مستعد توزیع این خطرات میباشد. چهار لایه‌ی موجود در IoT (لایه فیزیکی، لایه شبکه، لایه دریافت و لایه کاربرد) ، در IoT مهم ترین نقش را ایفا می کنند و برای دستیابی به IoT قابل اطمینان و امن ، باید اطمینان حاصل شود که این چهار لایه ی اساسی امن هستند. حملات زیادی ممکن است به دستگاه ها صورت گیرد و اجزای اساسی موجود در این لایه ها با این حملات مقابله خواهند کرد. نظارت بر این دستگاه ها نیز باید به گونه ای صورت گیرد که هیچ داده ای از بین نرود و یا تغییر نکند